โลกยังคงว้าวุ่น และกระตุ้นต่อมน้ำตา มากกว่าเสียงหัวเราะ
จังหวะชีวิตที่ไม่ลงตัว หัวใจใครหลายคนคงจะเหนื่อยล้า
ล้มตัวลงพัก ไม่นานนักก็ต้องลุกขึ้นเดินต่อ
ทำได้เพียงพักกาย แต่หลายครั้งเราก็ลืมพักหัวใจ
กำลังใจที่อ่อนล้า… บางครั้งก็ทำให้เราหลงลืมความสุขง่าย ๆ รอบกาย
เหมือน “ความเป็นเด็ก” ในใจหายไปเสียอย่างนั้น
ค้นดูรูปที่เคยบันทึกไว้
เพิ่งสังเกตุว่าหลาย ๆ ที่ ที่มีโอกาสเดินทางไป
จะเก็บภาพของเด็ก ๆ เจ้าถิ่นไว้ด้วยเสมอ
คงไว้เพื่อเตือนตัวเราเองยามพบเจอ… ความเหงา

เหมือนโลกทั้งใบสว่างขึ้น
เพียงเมื่อเห็นเด็กน้อยยิ้มแย้มแจ่มใส
เป็นการย้ำกับตัวเองให้สร้างกำลังใจที่เข้มแข็ง
บอก “เด็กน้อย” ในใจ ให้ “ยิ้ม” อย่างเต็มที่

โลกใบนี้ยังคงหมุน และเราก็ยังต้องก้าวต่อไปข้างหน้า
เดินด้วยความมั่นคง สดใส และสง่างาม
เพียงเมื่อยามเจ้ายิ้ม… พิมพ์ใจ